Reflectie drijft groei. Persoonlijke groei. Ik geloof sterk dat blijvende verandering beide ineens is én samenvalt met de realisatie van het eigen ongezonde gedrag. Echter zijn de stappen die men zet naar die ineense verandering, klein en talrijk. In persoonlijke groei weet men namelijk niet wat men niet weet. Persoonlijke groei nastreven is daarom alsof je op weg bent naar een onbekende bestemming, met onbekende snelheid én met een beperkt zicht.

 

Een zijpad

Aan het begin van dit (academische) jaar deed ik een andere studie. Hier stond ik aan de voet van een ander pad. Een zijpad, bleek later.

Ik werkte hard aan iets waar ik eigenlijk niks mee had. Dat besef, of dat gevoel, groeide sterker naarmate het jaar vorderde. Het groeide en groeide tot op het moment dat ik het niet meer kon – het harde en nodige werk om succesvol te zijn in de net gestarte studie, Business & IT.

Dus dit is wat ik deed – ik piekerde en piekerde over waar mijn waarde wél lag in deze maatschappij.

Ik kwam tot de conclusie dat die ligt bij het veranderen van gedrag. Van de maatschappij (beleid), van mijn omgeving (coaching), en mijzelf (persoonlijke ontwikkeling).

Business & IT kon mij hierin niet helpen, dus ik besloot om terug te gaan naar waar ik mijn studententijd mee begon, Psychologie aan Tilburg Universiteit. Terug op het juiste pad.

 

Onzekerheid

Waarom is dit verhaal relevant voor de titel van dit stuk? Vertellen dat ik van studie switchede en toen wéér switchede, naar nota bene de zelfde studie, vond ik verschrikkelijk.

‘Men zal mij wel inconsistent vinden!’, dacht ik. Dus ik vermeed het onderwerp liever. Dat resulteerde in een gevoel van onzekerheid.

Het belemmerde mij.

Dit zag ik, dit veranderde ik, en zo voelde ik me weer vrij. Zo licht als een veertje. Al ging het niet zo makkelijk als de vorige zin doet lijken.

 

Enkele kleine stappen in mijn persoonlijke groei

Als ik ergens mee zit, moet ik erover praten

… Maar dat me lukt niet.

❝De emoties grepen me letterlijk bij de keel, een diepe stilte gecombineerd met een sterk buikgevoel volgden. Het snoert me de mond, bevriest m’n lichaam, en doet me gevangen voelen in een zelf gecreëerde kooi.

Ik doe verschillende tevergeefse pogingen om eruit te komen. De woorden galmen door m’n hoofd. ‘Zeg het gewoon’, ‘Oké’, ‘Nu!’… Ik open m’n mond en de echo van een pijnlijke stilte is het enige wat je kan horen.

De klok heeft het uur al eens rondgeslagen. Ik móet eruit. Eindelijk. Ik brabbel iets, er komt geluid uit! – Ze kan het niet verstaan… Nogmaals, met meer volume dit keer, push ik mezelf tot het uiterste en krijg ik er tenslotte iets verstaanbaars uit.❞

Ik vind het bijzonder lastig om hieruit te komen. Gelukkig is het me al tijdje niet meer overkomen. Als het nog gebeurt, vind ik sneller de kracht om mijn dan verloren tong terug te vinden.

Nu weet ik dat het me enorm helpt met het verwerken van ‘narigheid’. Ik moet het gewoon zeggen, dan ben ik ervan af. Dat helpt me.

 

Wat is je naam ook al weer?

Soms ben ik erg gefocust op mezelf. ‘Wat wil ik bereiken en hoe kom ik daar?’. Soms ben ik hier zo erg op gefocust dat ik de wensen en doelen van anderen vergeet.

Ik tracht daarom een shift te maken naar gedachtes zoals ‘wat wil hij/zij bereiken en hoe help ik hem/haar‘. Dit begint bij iemands naam onthouden.

Een naam op zich is namelijk betekenisloos en daarom moeilijk te onthouden. Hier moet je betekenis aangeven. Dat is alleen mogelijk door diegene beter te leren kennen.

Ik vind het dan ook bijzonder moeilijk iemands naam te onthouden als ik verder weinig of niks weet over die persoon. Iemands naam onthouden is dan ook niet het doel op zich – daadwerkelijk geven om de ander en geïnteresseerd zijn is dat wél.

Als ik nu iemand ontmoet stel ik meer vragen dan eerst, ik wil weten wat de naam van die persoon betekent. Diegene bij zijn/haar naam kunnen aanspreken en een vervolgvraag kunnen stellen de volgende keer dat ik hem/haar zie.

Ik groei hier nu in. Dat maakt dat anderen zich gezien en gehoord voelen, en verbetert tegelijkertijd ook mijn leven. Dat is positief.

Laatste gedachtes

Dit stuk schreef ik met de intentie om mijn struggles en mijn groei hierin met jullie te delen. Het schrijven zelf is zo moeilijk nog niet, op de knop ‘publiceren’ klikken is dat wel. Het vervolgens promoten brengt een sterk gemengd gevoel naar boven.

In de huidige wereld zien we weinig van elkaars struggles, dit maakt de gedachte dat het met iedereen goed gaat, behalve met je zelf, erg aannemelijk.

Om hier tegen in te gaan deel ik mijn struggles. Ik vraag je hetzelfde te doen.

Een gedeelte van dit blog beschreef mijn struggles, in ‘een langdurige blessure, gescheiden ouders en uit huis‘, beschrijf ik mijn struggles met grote veranderingen in mijn leven.